Czarne krzesełka. Na jedynm z nich ledwo siedziała drobna, ubrana na ciemno kobieta. Jej twarz przekrzywiał grymas.... Białe kwiaty leżały obok. Na około ludzie bliscy, ale jednocześnie obcy... Znajomi... Ale nieznajomi...
Płakałam, mimo, że jej nie znałam.
Ile desperacji... Dala krok do przodu i pofrunęła...
"Dziesięć pięter i ciemność..."
Przed tą drobną kobietą, która ledwo siedziała na krześle stała trumna. Biała. A w niej leżała jej córka, która popełniła samobójstwo...
.. kobiety podzieliły się na dwa obozy: te napuszone, co paradowały z kwiatkiem cały dzień i te, które bez kwiatka chodziły i udawały, że mimo wszystko jest OK....
Ja należę do tych drugich. Ale wcale nie udawałam, że jest OK. Bo jest OK.
It's a very special time in my life....
Są słowa, które ktoś mi powiedział i będę pamiętać do końca życia... Niezależnie od tego jaką ten ktoś miał intencje...
Może zgodnie z przypuszczeniam Freuda takie mimowolne przejęzyczenia i pomyłki odkrywają nasze prawdziwe uczucia i nasze prawdziwe "ja"?
Może, może...